donderdag 30 september 2010

Intermezzo

Waar De Brug nog iets van kan leren - De Mensa

Benodigdheden
-water
-bloem
-gist
-zout
-tomatensaus
-kaas
-beleg naar keuze
-een mooie lokatie
-vriendelijkheid

Gebruiksaanwijzing
Eenmaal de ingang doorgelopen kom je terecht in een vroegere kerk (met bijbehorend fresco), nu omgetoverd in een vrolijke machine vol eten. Vier à vijf verschillende togen wenken je allemaal om te komen kijken. Eentje met een salade-aanbod, en andere met – zoals het hoort in Italië – een primo en secondo piatti. Maar zeker eentje dat je al in je ooghoeken had opgemerkt, met een grote oven en rondzwierende pizzadegen. Snel weet je waar je wilt aanschuiven. Wanneer je echter nog staat te twijfelen tussen de verschillende mogelijkheden van de avond, elke avond is er keuze tussen ongeveer vier pizza’s, komen ze al je bestelling opnemen. Voor je neus worden alle pizza’s bereid. Een klein hoopje deeg dat doorheen de dag al heeft liggen rijzen, wordt nu opengerold, rondgedraaid op een vinger, besmeerd met tomatensaus en afgewerkt met de nodige garnituur. Een aantal vriendelijke dames hebben ondertussen je studentenkaart aangenomen en je betaling ontvangen. En dat allemaal in 5 minuten!!
Ik weet waar ik wil terugkeren. Stilletjes hoop ik dat deze Mensa in Sienna een – even goede – tweelingsbroer heeft in Rome.

woensdag 22 september 2010

Toen werd het naïeve meisje wakker …

Het was een week vol intensieve ervaringen, vele uitjes, heel wat tegenslag maar vooral ook ééntje waar je tussen al de onechtheid van de medemens toch ook vooral heel wat warmte ontdekt.

De lessen Italiaans zijn natuurlijk, nog steeds, erg prominent aanwezig. Van maandag tot donderdag van ’s morgens (9u) tot een goed stuk in de namiddag (17u). Maar vrijdagnamiddag kunnen we naar hartelust genieten van een vrije middag! Ik maak er mijn gewoonte van om op mijn gemak wakker te worden met één van de heerlijkste eigenschappen van Italië: de cappucino.
Tegen het avondeten heb je je portie Italiaans wel al gehad, maar probeer je toch tegen beter weten in wat Italiaans te produceren met je mede collega’s/vrienden. Na een halfuur eindig je met een brabbeltaal die het midden houdt tussen Italiaans, Frans en Engels. Op de één of andere manier lukt het me toch de boodschap over te brengen en daar draait het uiteindelijk toch om, monter ik mezelf op.
Tussen deze erg grote groep erasmusstudenten (200-300), zijn er twee sympathieke Franse meiden opgedoken. Beide studenten architectuur, ik denk aan de Sorbonne in Parijs, maar van dat laatste ben ik niet meer zeker. Eentje gaat naar Venetië (sinds vorig semester ben ik toch een beetje verliefd geworden op die stad en een bezoekje aan de architectuur Biënnale ligt binnen handbereik), de andere gaat ook naar De stad van Italië, Roma. Vele rendez-vous zullen volgen. Ook met een Hongaarse duizendpoot raakte ik overlaatst aan de praat. Van geschiedenis tot arabistiek, van clown spelen tot theaterloper, het behoort allemaal tot zijn interesses. De Belgische meisjes blijven natuurlijk verschijnen op het toneel, zij het soms iets meer op de achtergrond.

Ook deze week had ik het genoegen Belgisch vlees te ontvangen. Bert fladderde twee dagen langs, even zijn oude erasmusbelevenissen herbeleven. Hij voelde zich al snel thuis, een oude stad als Siena verandert nu eenmaal niet zo veel. Alleen de hippe tent waar hij met zijn toenmalige erasmusvrienden heentrok heeft het voor bekeken gehouden. Een jammere zaak want heel veel avondlijke gebeurtenissen zoals spontane feestjes zijn zeldzaam. Maar dat wil niet zeggen dat er geen andere parels te bespeuren zijn. Gisterenavond trokken we naar een voorstelling met gratis inkom, geen idee wat ons te wachten stond. Het bleek een opera performance te zijn van Verdi met een vleugelpiano (en pianist), een sopraan en twee mannelijke zangers in een heerlijk mooi décor, gelijkaardig aan de stadsschouwburg in Brugge alleen een wat kleinere versie.

Mijn grootste tegenslag was eigenlijk een beetje te voorspellen, maar achteraf is alles gemakkelijk gedacht en gezegd. Een klein stil stemmetje in mijn achterhoofd fluisterde al tijdje “het is te mooi om waar te zijn”. Mijn op het eerste zicht gemakkelijke zoektocht naar een kamer bleek een zaak van oplichterij en fraude te zijn. Het begon langzaam door te sijpelen toen een meisje van de richting (in Gent), die ook naar Rome gaat, een mailtje stuurde dat zij iets gelijkaardig had meegemaakt. Alsof mijn contactpersoon het vermoedde, verdween hij/zij met de noorderzon samen met mijn centjes die ik jammer genoeg al had gestort. Ondertussen zijn er verschillende procedures gestart, zowel bij de bank als bij de politie. Beiden zullen hoogstwaarschijnlijk leiden tot hetzelfde, niets.
Nieuwe afspraken en plannen worden volop gemaakt, die eigenlijk om de haverklap terug veranderen. Dit weekend ga ik opnieuw naar Rome voor drie dagen, maandag pik ik er ook nog bij om al een eerste bezoekje af te leggen aan de Romeinse erasmusdienst. Dinsdag volgt een eerste ‘examen’ Italiaans hier in Siena, daarna vlieg ik snel (terug) naar Rome want woensdag wacht daar al een tweede aan La Sapienza, mijn universiteit, en om me er dan definitief te vestigen.

Om alle nare gedachten en gevoelens even te vergeten heb ik mezelf afgelopen zaterdag getrakteerd op een toeristisch bezoekje, andermaal georganiseerd door de cursus hier. Op het programma stond Sant’Antimo, een plaats met eigenlijk alleen een heel mooi kerkje, Pienza, een piepklein dorpje waar we jammergenoeg net niet lang genoeg konden doorlopen en Bagno Vignoni, zoals de naam al doet vermoeden een vroegere badplaats. Allemaal gelegen in Val d’Orcia, een prachtige streek die helemaal voldoet aan het Toscaanse landschapsbeeld die iedereen voor ogen heeft.
Het was een weekend vol gezellige telefoontjes met het thuisfront, opkrikkende schouderklopjes en heel wat mensen die me in en met Rome willen helpen.

Bacio a tutti

maandag 13 september 2010

Schipperen tussen toerist-wezen en Italiaanse-diva-spelen

Mijn Italiaanse test, die ondertussen al eeuwen geleden lijkt, wees uit dat ik in niveau A2 terecht zou komen. Vrijdagmiddag verscheen ik fris en monter voor de eerste les bij juf Veronika. Al snel bleek echter dat dit toch een maatje te klein was en vroegen we, ik en een ander Belgisch meisje, Luka, die ik op dat moment voor het eerst ontdekte, een overplaatsing naar B1 waar er blijkbaar nog twee andere Belgische dames, Julie en Laura, resideerden. Al snel werden we een viertal.

In het weekend trok ik, net als vele andere zoekende studenten, en in mijn geval voor het eerst richting Rome want tussen deze schoolse activiteiten had ik intensief afspraken gemaakt. Vier dates waren tot dusver geregeld, maar die morgen ontdekte ik in mijn mailbox nog een nieuwe mail met de beschrijving van de meest fantastische kamer die ik zou tegen komen. Snel antwoordde ik met mijn interesse, een blik in realtime bleek echter niet mogelijk aangezien de verhuurster in Zuid-Amerika verbleef.
Eenmaal aan het station werd ik met een vliegende scooter opgehaald door mijn couchsurfer. Simone was werkelijk ontzettend gastvrij en behulpzaam. Ik kon bij hem mijn mails checken, nieuwe afspraken maken, hij hielp me welke buurten ik het best zou vermijden en welke andere daarentegen veel te bieden hadden. Met als gevolg: tussen de middag en de avond was mijn kamer beklonken. Doorheen de middag had die dame (van die fantastische kamer) foto’s doorgestuurd van de kamer, een beschrijving, een kopie van haar paspoort etc. waardoor ik dit aanbod van een kamer op 10 minuten wandelafstand van mijn universiteit, dicht gelegen bij het centrum, een camera singola … niet kon afslaan, zelfs zonder hem te kunnen bekijken. Maar als alles goed gaat, staat er komend weekend een uitje naar Rome op het programma.
De middag was gevuld met uitjes naar de omliggende buurten van Rome met onder andere het dorp waar het buitenverblijf van de paus ligt, die er waarschijnlijk was aangezien er teveel carabinieri te bespeuren vielen, en enkele mooie vulkanisch meren. De avond werd goed ingezet met, jawel u raadt het goed, een pizza en rode wijn en later verdergezet in een plaatselijke pub. Mijn eerste avond in Rome en mijn gevonden kamer konden niet anders dan gevierd worden met een avondje uit.
De volgende dag ging alles net iets minder vlot want Murphy wachtte me op. Andermaal op de snelle en gezwinde scooter werd ik afgezet aan het station. Ik had net mijn trein gemist, niets aan te doen. Een klein uurtje later was de volgende trein richting Rome Termini aangekondigd (ik zat in een stationnetje aan de rand van Rome). Ook in Italië kunnen treinen vertraging hebben, het werd anderhalf uur. Gevolg: aansluiting in Termini gemist. Het was zondag en zondag is, volgens de katholieke geest in Rome, rustdag. Ik mocht een tweetal uren wachten. In Chuisi moest ik nog maals overstappen, Sienna is geen wereldstad en heeft geen rechtstreekse verbinding met Rome. Tot overmaat van ramp had ik ook daar mijn aansluiting net niet gehaald en stonden me nog twee uur te wachten in een godvergeten dorp dat zelfs niet wordt vermeld in de Lonely planet. Slotsom: 9 uur onderweg om nog geen 200 km af te leggen. Blij dat ik die avond mijn bed kon vinden.

Mijn weekdagen zijn minder spannend en lijken erg veel op de middelbare schooldagen met vroeg opstaan (ik moet 40 minuten wandelen tot aan de unief), een middagpauze, een namiddag waar het moeilijk is om wakker te blijven en om het af te maken met een huistaak. Gelukkig is onze lerares, Olga, werkelijk een toffe madam met genoeg gevoel voor humor waardoor we telkens vlot de middag halen. De namiddagen zijn afwisselend cultuurlessen enerzijds en anderzijds lessen die inspelen op onze studie, dus in mijn geval over kunst en architectuur. Daar hebben we vandaag voor het eerst kunnen van genieten. Het Italiaans ligt daar duidelijk een paar trapjes hoger dan in de werkelijke taallessen, maar ik doe mijn best om toch niet te veel uit de toon te vallen.
Tijdens de avond zijn er telkens meetings met de andere Erasmusstudenten meestal vertrekkend aan Il Campo oftewel het bekende schelpenplein waar de Palio-feesten doorgaan. Natuurlijk wordt er vaak een gelato gegeten in die avondlijke uurtjes, maar evenzeer wordt er vino geschonken. Soms passeren we eens een straatfeest waar we natuurlijk, hoe kunnen we ook anders, even blijven hangen.

Vrijdag had ik echter het genoegen om hoogbezoek uit België te ontvangen. Niki Van Besien en gezelschap. De namiddag werd gevuld met lekker toeristisch wezen en een wandelingetje door Sienna. Julie, één van de eerder vermelde Belgische dames, was zo vriendelijk om ’s avonds haar huis open te stellen voor ons, de andere landgenoten en nog twee vriendinnen van zichzelf. Een groep van 10 man allemaal dicht bij elkaar, gezellig kletsend tot de vroege uurtjes. Maar ook weer niet te (laat) want ook zaterdag was een dag met vroege veren en veel plannen: Niki en co uitzwaaien, geen tranen gelaten want we ontmoeten elkaar waarschijnlijk terug in Rome, de Duomo bezoeken en het mini dorpje San Gimignano bezichtigen, helemaal georganiseerd door de taalcursus.
Deze zondag was werkelijk een rustdag met lang slapen, foto’s bekijken (ze zijn te vinden op mijn facebook) en wat rondkuieren (en tussendoor wat Italiaans studeren natuurlijk).

Op naar een nieuwe week …

Ciao

donderdag 2 september 2010

De trein, altijd een beetje reizen


De trein, altijd een beetje reizen

Mijn vertrek maandag was typerend voor al mijn reizen met de trein. Eenmaal aangekomen in Brussel bleek dat de thalys richting Parijs al 35 minuten vertraging had. Het bleken er 60 te worden. Gelukkig was ik op dat moment nog vergezeld door een lieftallige mamapa, die waarschijnlijk toch een beetje gelukkig waren om die vertraging. Treinen hebben nu eenmaal de eigenschap niet te wachten op passagiers, dus mijn nachttrein met bestemming Firenze was al richting bestemming vertrokken. Na het aanspreken van 4 verschillende conducteurs van de eerst volgende nachttrein, die me telkens doorverwezen naar een andere chef met het excuus ‘ik weet van niets’, ben ik toch op de trein gestapt en hebben ze me een plaats aangeboden. Met nog een kleine verplichte overstap in Milaan toch op mijn voorgesteld doel geraakt.

De jeugdherberg vond ik met mijn ogen dicht en werd ik met open armen ontvangen. Met maar een kleine twee dagen op het programma had ik geen andere keus dan de voeten onder mijn lijf te lopen om alles toch een keer gezien te hebben, al is het dan alleen maar van de buitenkant. Graag maakte ik de tweede dag toch een kleine uitzondering voor de Dome van Firenze, hoe kan het ook anders als architecte in spe? Het meesterschap van Brunelleschi moest ik aanschouwen. Maar wat hoorde ik toen ik die koepel van beneden stond te aanschouwen? Jawel … een Hollandse gids die vertelde hoe de arrogantie van onze bouwer hem de opdracht bezorgde want geen andere ingenieur was in staat de klus te klaren.

In de late namiddag treinde ik, in het gezelschap van een zeer sympathieke Zuid-Afrikaanse dame met liefde voor fotografie en reizen, naar mijn iets langere verblijfplaats in Sienna. Mits de hulp van Google maps wist ik waar ik die kon vinden, maar zonder rekening te houden echter met het grillige decor van dit middeleeuws stadje. Tot mijn scha en schande moet ik toegeven dat de enige oplossing die me reste om daar te raken een taxi was, bussen rijden nu eenmaal maar tot in het centrum van de stad en ik moest volledig aan de andere kant zijn. Met een glimlach kwam ik boven op de kamer, de uitdrukking “A room with a view” is hier van toepassing. Mijn roomie, of hoe wordt dat ook genoemd, is een Turkse meid, studente industrieel ontwerp. Ondanks het schitterende uitzicht en omgeving, is het nog even wennen om alles te delen in een erg kleine kamer waar er bovendien maar één sleutel van is.

Vandaag was de eerste meeting van de Italiaanse les, meer dan administratieve regelingen en een test was er niet. We waren toch wel met een goeie 200 man, schat ik. Het is een goede zaak dat iedereen volgens eigen niveau wordt ingedeeld. Morgen weet ik hoe goed of slecht het gesteld is met mijn Italiaans. Voor de rest staat er dit weekend een bezoek aan Rome op het programma met de zoektocht naar een kamer. Gelukkig heb ik al een vriendelijke couchsurfer gevonden die me een dak boven het hoofd aanbiedt.

Arrividerci