Tussen Napels & Bologna
Het was alweer even geleden dat ik deze stad nog eens verliet, dus tijd voor nieuwe avonturen. Het hoeft niet altijd ver, daarom koos ik deze keer voor Napels. Ik hoor iedereen al denken “Oei oei oei, naar de stad waar de maffia tussen het afval door hun beruchte praktijken voert”. Neen, neen, niets is minder waar. Ik zal niet ontkennen dat de Camorra er zijn connecties heeft, maar als gewone toerist heb je daar geen last. Toch zeker niet als je geen geld bezit, zo vertelde mijn – heel sympathieke – couchsurfer me.
Ik had op het laatste moment beslist erop uit te trekken, dus iedereen had al andere plannen. Geen probleem, er zijn genoeg mogelijkheden om de Lonely reizigers een hart onder de riem te steken.
Zaterdagmorgen vroeg op de trein gesprongen om al rond 11u aan te komen in Napels. Perfect de tijd om wat rond te lopen en een dériveke te ondernemen, zoals de architecten zouden zeggen (soms komt de vakidiotie toch even naar boven). Rond 14u werd ik al vergezeld door Antonio, de Italianen zijn nog steeds niet erg origineel in het verzinnen van hun namen (de helft van de mannelijke bevolking heet: Alessandro, Giovanni of Antonio). Voordat we de stad onveilig hebben gemaakt, moesten we natuurlijk wat kracht op doen. Wat is er beter dan een pizza gaan eten in –volgens hem – het beste pizzarestaurant ter wereld? Ik moet toegeven, het heeft gesmaakt! Wat bekende kerken passeerden langs onze ogen, de belangrijkste straten in de historische kern zoals natuurlijk de SpaccaNapoli die heel Napels doorkruist en enkele pleinen. Ik vertel toch één heel grappig detail. We staan op een vrij groot plein met aan de ene kant een halfrond gebouw, een beetje een flauwe variant van het Sint Pietersplein in Rome (na een paar maanden mogen we al een beetje plaatselijk chauvinistisch worden). De uitdaging bestaat erin om geblindoekt van de ene kant in rechte lijn naar de andere kant te wandelen. Het is dus werkelijk onmogelijk. Na een minuut wandelen ben je ervan overtuigd aangekomen te zijn en wat blijkt? Dat je een cirkeltje hebt afgelegd. Een vreemde constructie van het paviment, moet het zijn of daar wijd ik het aan. ’s Avonds was ik kapot van de intensieve dag en ook wel na een intensieve week (ik had de eer en genoegen om bezoek te ontvangen van Jonas en mede-architect Stefan) dat ik om 20u al in slaap viel op de zetel van mijn couchsurfer.
Volgende morgen vol goeie moed en hernieuwde kracht opgestaan met de intentie om naar Capri te varen. Het weer stak echter een spaak in mijn wielen. Erg warm, maar tegelijkertijd ook wel erg winderig en daar houden ferrieboten niet van. Dan maar naar optie twee: Pompei. Ik stond verbaasd. Een achtal jaren was ik er al eens gepasseerd en het had toen niet zo’n diepe indruk na gelaten. Misschien wat aangesterkt door de wetenschap dat er elke week een nieuwe muur naar beneden valt, heb ik er toch een dikke 4 uur met open mond in rondgedoold. De avond viel onverwacht en snel, dus heb ik maar snel mijn onderdak opgezocht. Ik werd er verwelkomd door natuurlijk Antonio, een Amerikaanse couchsurfster, een vriend van Antonio en een heerlijk buffet vol lekkere verse lekkernijen van de mama van Antonio. Nog een merkwaardigheid der Italianen. Ze dwepen met alles wat ze zelf maken. Zo waren er toen verse tomaten, zelfgemaakte pesto en chocoladetaart (en meegebrachte buffelmozzarella). Maar ook hier in Rome gebruiken we alleen de olijfolie van La Mama! Terecht en met veel genegenheid sluit ik dit weekend af met een cadeautje voor mijn gastheer. Een LonelyPlanet boekje van Brussel getekend door François Schuiten. Hoe mooi kan je een beeld scheppen van een stad?
Op naar weekend twee. Waar Napels de drukte zelf was vol verkeer, vuilnis en regen was Bologna een hemels rustig dorpje vol winters kerstmisgevoel. Even ontsnappen aan alle chaos en regen in Rome om te herbronnen in dit mooie plaatsje in het Noorden. Dit keer werd ik vergezeld door Alexander, een vrolijke geneeskunde student uit Gent en diens mede collega/vriendin. Overnachting vond ik bij een oude bekende, Julie, van de taalcursus in Siena.
Vrolijk bolde mijn trein vrijdagmiddag uit Rome om vervolgens rond 21u aan te komen. Tot middernarcht vergezelde ik Julie tijdens haar (intensief ;-)) werk om daarna het nachtleven van Bologna te verkennen. De volgende morgen lekker toerist gespeeld. Te beginnen met de bibliotheek, waar ik tot nu toe nog geen evenbeeld in Rome van heb gevonden. Het Palazzo dell’Archiginnasio, volledig gerenoveerd tot een gezellig oord vol boeken, kranten en sociaalheid. Aan de Piazza Maggiore troffen we één van ’s werelds vijf grootste basilieken. Deze keer niet overdreven beladen met kunstvoorwerpen. Één van Bologna’s opvallendste bakens, de Torre degli Asinelli kon niet ontbreken aan onze sightseeing tour en 498 trappen verder bevonden we ons aan een adembenemend panorama. Het avondeten lieten we smaken, in uitgebreid gezelschap gaande van Nederlandse Couchsurfmeisjes tot oude kennissen van de taalcursus in Gent, in Osteria dell’Orsa, één van de meest gegeerde restaurantjes ter plaatse. Zondag hielden we het rustig met alleen een bezoek aan de Basilica di Santo Stefano of beter gekend onder de naam Sette Chiese, die zoals de naam al doet vermoeden bestaat die uit 7 kerken, waar er nu jammergenoeg maar 4 meer van rechtstaan. Voor de rest van de dag lieten we ons leiden door de schoonheid van de stad.
’s Avonds toch heerlijk thuiskomen in Rome, de stad waar het leven toch nooit volledig lijkt stil te staan.
De week tussenin werd gevuld met zinloos naar de universiteit dartelen om dan tot de vaststelling te komen dat er een “37e” betoging wordt gehouden. Gevolg: heel de kern van Rome stond dinsdag klem. Geen enkele auto, bus of motorino slaagde erin zich nog te bewegen. De enige oplossing was een fikse wandeling naar huis.
De avonden worden de ene keer ingevuld door een cinemabezoek, een andere keer door een sfeervol diner(tje) bij mij thuis om mijn jaartje ouder te vieren. Of …
Wat volgt? Nog twee weken in deze stad resideren die zich langzaam transformeert tot een kerststal, ondertussen hopen dat de lessen wel doorgaan, proberen binnen te raken in diverse bibliotheken en enkele taakjes afwerken om daarna even van de Belgische sferen te genieten.
Tot in levende lijve of tot na Nieuwjaar!
