Waarom ik elke dag meer verliefd word op Rome

of de kleine - o zo mooie - kantjes van deze bella città

De deur uit, kijkend op een deel van de muur van Aurelianus, om al joggend de buurt te verkennen. Daar wat verder wachten aan de ene kant de thermen van caracalla en aan de andere kant (of eigenlijk om het heel juist te zeggen, een beetje verder, maar dat gaat allemaal zo snel als je aan het lopen bent ;-)) Circus Maximus. Dit circus laat veel aan de verbeelding over, meer dan een grasveld is het eigenlijk niet. Maar des te meer kan er vandaag gebeuren. Zo zag ik er al enkele zondagen geleden een heus Romeins gebeuren met oude dansen of zo was er vorige week een heel leger kwartier aan het werk met het showen van alle mogelijke machines en helikopters.
Wat verder ligt een andere verborgen parel: de Villa Celimontana. Een eerder klein parkje waar je in tegenstelling tot bijna alle andere groene hoekjes wel degelijk op het gras mag zitten. Rome mag dan wel veel parken kennen, overal staan die plakkaatjes: "vietato ... "of "verboden ... ". Bovendien is Rome, las ik in één van de talloze gidsen die al onder mijn neus gepasseerd zijn, één van de groenste hoofdsteden van Europa en ik geloof het ook nog. Op zondagnamiddag is dit parkje een plaats waar alle jonge gezinnen komen spelen met hun jong geborenen. Er is een speeltuintje en er zijn zelf pony's! Op een andere willekeurige namiddag is dit plaatsje veranderd in een romantisch oord waar alle giovanotti hun liefje komen "verkennen". Eenmaal aan de andere kant van de muur vind ik, raar maar waar, nog een park (Parco Porta Latina). Dit keer nog kleiner van formaat, maar perfect om in het zonnetje een boek te komen verslinden.
Na een sportieve inspanning komt een beloning. En met wat kan ik mezelf beter belonen dan met een ijsje? Mijn lievelingsijsjeszaak is gevonden na een maand intensief onderzoek, dichtbij de piazza Colonna. Of een andere mogelijkheid is natuurlijk één van Romes beste tiramisu's van naast de deur. Hoe goed kan een mens gelokaliseerd zitten?

Al wandelend probeer ik de andere delen van Rome elke dag nog een beetje meer te bewonderen. Zo raakte ik gisteren voor het eerst op het Tiber eiland onder de magische zonnestralen van de herfst. Enkele dagen geleden belandde ik in de Santa Maria d. Concezione of beter gekend als de Cappucijnen kerk of eigenlijk nog beter als de kerk met de botten. Elk hoekje is versierd met ribben, dijbeenderen of ... Je kunt het je zo gek niet bedenken. Bijvoorbeeld een luster gemaakt uit scheenbenen en met als kers op de taart een schedel om de lamp af te werken.

Ook ’s nachts heeft Rome bijzondere plekjes. Overdag telt deze stad talloze gezellige koffiebars om snel een opkikker mee te pikken, maar als je goed zoekt vind je toch enkele goed weggestopte ontspanningsplaatsjes. De meest opvallende was toch een ‘club’ dichtbij Termini. Deze hippe tent bevindt zich in een kelder met obers en vrouwelijk schoon mooi opgekleed in rood en zwarte kostuums. Ongeveer elke avond is in teken van een ander thema en eergisteren hebben we de burleske wereld verkend. Boeiend!

PS. Het verkeer probeer ik wat te negeren. Het is en blijft een grootstad met een ongelofelijk hoog tempo wat transport betreft. Ik stond al versteld van hoe alles in een eigen logica lijkt te werken, hoe vlotjes en harmonieus de motorino’s lustig andere vehicels voorbij steken – over een volle lijn – en hoe rode lichten subjectief kunnen zijn. Toen ik deze morgen naar de supermarkt wandelde (die zijn hier open op zondag) trof ik echter een bus die een auto in de flank had geraakt. Wonder boven wonder leken er geen gewonden te zijn en was de site al terug heel ‘sereen’ en bijna terug zoals normaal.

PPS. Voor de mensen die twijfelen, de universiteit maakt ook nog steeds deel uit van mijn leven!

Tussen het schoolse leven door

Hoera … de lessen zijn begonnen, of toch de meeste ervan. Niet op 18 oktober zoals eerst gezegd en ook niet op 1 november zoals aangekondigd in een officieel document. Ergens tussenin op woensdag 27 oktober vonden ze dat het welletjes was en zijn (sommige) lessen van start gegaan. In België vervloekt menig student wel eens Minerva voor zijn late aankondigingen, maar hier in Italië zou het een droom zijn mocht zoiets als een internetplatform bestaan. We mogen al blij zijn dat er een lessenrooster online staat met de uren en de betreffende auditoria.
Hoe gaat het dan werkelijk in zijn werk? Kijk welke lessen er interessant kunnen zijn (alleen afgaand op de titel van het vak), maak er een schema van, ga de eerst volgende keer mogelijk naar die les en wacht spannend af of er een professor verschijnt. Ja, zo worden er vele uren kwistig verspeeld, want meer dan de helft van de keren sta je daar een beetje wortel te schieten. Na anderhalve week heb ik toch al twee van mijn drie vakken gevonden. Storia Urbana di Roma en Architettura del paesaggio, parchi e giardini. Het derde vak laat nog – even – op zich wachten. Beide vakken worden gedoceerd door eerder oudere proffen. De eerste is ook nog een beetje blind, maar heeft een ongelofelijk geheugen van hoe Rome er ooit heeft uitgezien en hoe het er vandaag de dag nog bijstaat. Gezellig dicht bij elkaar rond één grote tafel zitten we te luisteren hoe de straten van Rome zich languit strekken tussen de talloze obelisken, fonteinen en monumenten. Meestal nog wat moeilijk te volgen, maar het lukt toch al om de grote lijnen er uit te filteren. Het tweede vak lijkt al iets meer op een les zoals bij ons, maar is nog steeds in een Italiaans kleedje gegoten. De les gaat door in een veredeld klaslokaal waar we met teveel studenten opééngepropt zitten en waardoor de temperatuur nogal durft op te lopen. Op tijd komen is duidelijk een eigenschap die de Italianen niet bezitten want heel de les door blijven studenten op hun gemak, zonder gêne, binnen komen. Ook de prof stoort zich niet aan dit feit. Handboeken zouden handig kunnen zijn, maar ook die moeten nog even gedrukt worden.

Mijn weekends vul ik natuurlijk nog steeds op met uitjes naar heinde en verre. Enkele weken geleden rolde de trein – uiteraard – me naar het noorden van het land: Venetië (foto’s zijn al te vinden op facebook). De architectuur Biënnale kon ik toch niet aan me laten voorbijgaan nu ik zo dicht in de buurt woon. Zoals het een Biënnale betaamt waren de tentoongestelde paviljoenen, projecten en exposities erg uitgebreid. We, ik en Fréderic mijn compagnon voor het weekend, hielden er een goed gevulde zaterdag aan over. ’s Avonds lieten we het allemaal wat bezinken in het gezelschap van enkele sympathieke Gentse medestudentes architectuur en met een – eigenlijk niet te drinken – Spritz, een drankje gemaakt op basis van witte wijn en mineraalwater. Zondag vulden we op met een geleide tour door de Joodse Ghetto wijk (inclusief een bezoek aan drie synagogen) en wat ronddrentelen in het altijd even mooie Venetië, ondanks het feit dat de wolken hun sluizen hadden open gezet.Voor het avondmaal was ik uitgenodigd bij een oude bekende, Clara, één van de Franse meisjes die ik had leren kennen in Sienna. Maandagmorgen liet de regenbui van zondag zich gelden: Acqua Alta. Waar het in het doolhof van Venetië sowieso al moeilijk is om je weg te vinden, kwam er nu nog een extra moeilijkheid bij. We hadden het lumineuze idee om de basiliek van San Marco voor de laatste dag te bewaren. Geen tactisch plan aangezien dit het laagste punt van Venetië is. Desalniettemin moesten we toch toegeven dat dit een magisch beeld oplevert. Mooi om een goed gevuld weekend mee af te sluiten.
Vorig weekend heb ik terug efjes toerist gespeeld in Rome samen met de mama en de papa die ter gelegenheid van het herfstverlof even waren afgezakt.
Dit weekend was eerder rustig met alleen een daguitstapje zaterdag naar de vulkanische meren ten zuiden van Rome en het mini dorpje Rocca di Papa, waar de paus één van zijn buitenverblijfjes heeft. We konden met zijn allen even vergeten dat het al begin november is want de picknick liet zich overvloedig dompelen in heerlijk warme zonnestralen. Voor wie denkt ‘godverdomme, die zit daar toch wel goed’, komende week voorspelt niets dan regen …
Ik laat het niet aan mijn hartje komen en probeer verder alle hoekjes van Rome te ontdekken, want het zijn er veel!

Alla prossima!