zondag 21 november 2010

Waarom ik elke dag meer verliefd word op Rome

of de kleine - o zo mooie - kantjes van deze bella città

De deur uit, kijkend op een deel van de muur van Aurelianus, om al joggend de buurt te verkennen. Daar wat verder wachten aan de ene kant de thermen van caracalla en aan de andere kant (of eigenlijk om het heel juist te zeggen, een beetje verder, maar dat gaat allemaal zo snel als je aan het lopen bent ;-)) Circus Maximus. Dit circus laat veel aan de verbeelding over, meer dan een grasveld is het eigenlijk niet. Maar des te meer kan er vandaag gebeuren. Zo zag ik er al enkele zondagen geleden een heus Romeins gebeuren met oude dansen of zo was er vorige week een heel leger kwartier aan het werk met het showen van alle mogelijke machines en helikopters.
Wat verder ligt een andere verborgen parel: de Villa Celimontana. Een eerder klein parkje waar je in tegenstelling tot bijna alle andere groene hoekjes wel degelijk op het gras mag zitten. Rome mag dan wel veel parken kennen, overal staan die plakkaatjes: "vietato ... "of "verboden ... ". Bovendien is Rome, las ik in één van de talloze gidsen die al onder mijn neus gepasseerd zijn, één van de groenste hoofdsteden van Europa en ik geloof het ook nog. Op zondagnamiddag is dit parkje een plaats waar alle jonge gezinnen komen spelen met hun jong geborenen. Er is een speeltuintje en er zijn zelf pony's! Op een andere willekeurige namiddag is dit plaatsje veranderd in een romantisch oord waar alle giovanotti hun liefje komen "verkennen". Eenmaal aan de andere kant van de muur vind ik, raar maar waar, nog een park (Parco Porta Latina). Dit keer nog kleiner van formaat, maar perfect om in het zonnetje een boek te komen verslinden.
Na een sportieve inspanning komt een beloning. En met wat kan ik mezelf beter belonen dan met een ijsje? Mijn lievelingsijsjeszaak is gevonden na een maand intensief onderzoek, dichtbij de piazza Colonna. Of een andere mogelijkheid is natuurlijk één van Romes beste tiramisu's van naast de deur. Hoe goed kan een mens gelokaliseerd zitten?

Al wandelend probeer ik de andere delen van Rome elke dag nog een beetje meer te bewonderen. Zo raakte ik gisteren voor het eerst op het Tiber eiland onder de magische zonnestralen van de herfst. Enkele dagen geleden belandde ik in de Santa Maria d. Concezione of beter gekend als de Cappucijnen kerk of eigenlijk nog beter als de kerk met de botten. Elk hoekje is versierd met ribben, dijbeenderen of ... Je kunt het je zo gek niet bedenken. Bijvoorbeeld een luster gemaakt uit scheenbenen en met als kers op de taart een schedel om de lamp af te werken.

Ook ’s nachts heeft Rome bijzondere plekjes. Overdag telt deze stad talloze gezellige koffiebars om snel een opkikker mee te pikken, maar als je goed zoekt vind je toch enkele goed weggestopte ontspanningsplaatsjes. De meest opvallende was toch een ‘club’ dichtbij Termini. Deze hippe tent bevindt zich in een kelder met obers en vrouwelijk schoon mooi opgekleed in rood en zwarte kostuums. Ongeveer elke avond is in teken van een ander thema en eergisteren hebben we de burleske wereld verkend. Boeiend!

PS. Het verkeer probeer ik wat te negeren. Het is en blijft een grootstad met een ongelofelijk hoog tempo wat transport betreft. Ik stond al versteld van hoe alles in een eigen logica lijkt te werken, hoe vlotjes en harmonieus de motorino’s lustig andere vehicels voorbij steken – over een volle lijn – en hoe rode lichten subjectief kunnen zijn. Toen ik deze morgen naar de supermarkt wandelde (die zijn hier open op zondag) trof ik echter een bus die een auto in de flank had geraakt. Wonder boven wonder leken er geen gewonden te zijn en was de site al terug heel ‘sereen’ en bijna terug zoals normaal.

PPS. Voor de mensen die twijfelen, de universiteit maakt ook nog steeds deel uit van mijn leven!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten