Net drie dagen in Rome. Ééntje vol administratie, ééntje thuis vol huishoudelijke taken en de laatste wat toerist gespeeld, omdat het niet anders kon. De lessenroosters die normaal vandaag zouden moeten verschijnen, kwamen niet online noch verschenen ze in geprinte versie aan de ad valvas. Dus wat moet een mens doen als hij in Rome is? Dan maar het dichtstbijzijnde museum bezocht (ongeveer net naast de faculteit): Galleria Nazionale d’Arte Moderna. Moderna moet wel heel breed genomen worden, de 19e eeuw werd er ook bijgenomen. Geen hoogvlieger, maar omdat mijn toegang gratis was als architectuurstudent, mag ik niet klagen.
Even chronologisch. Vrijdagavond volgde er een eerste afscheidsetentje. Lekker intiem met een zestal meiden op restaurant. Kletsen over wat ons allemaal te wachten staat. Zaterdagmorgen vroeg vertrokken vol goede moed richting Rome met al vier afspraken op zak. De meeste waren behoorlijk ver gelegen, één was echt in het centrum maar daar verkozen ze iemand die een heel jaar zou kunnen blijven en er was er ook eentje bij die eigenlijk te schaamtelijk is om te vermelden, maar misschien juist daarom te vertellen waard is. In een behoorlijk groot appartement (een vijftal kamers) leefden gemiddeld twee à drie personen per kamer, in het totaal wordt dat dus vrij crowded en dan mogen we het kleine poedeltje nog niet vergeten. Met alleen één kleine gemeenschappelijke ruimte, namelijk de keuken. Het enige pluspunt van dit veel te volle, krotterige en vuile appartement was dat het twee terrassen had met uitzicht over Rome. Er bleef maar één oplossing over, daar zo snel mogelijk weg raken en volop nieuwe afspraken maken. De 20 à 30 telefoons leverden heel wat onvriendelijke mensen op, een aantal afspraken en vooral heel wat frustratie. Maar het was niet allemaal kommer en kwel die dagen. Er waren ook een aantal vriendelijke en sympathieke mensen. Zoals bijvoorbeeld de mensen zondagmorgen bij mijn eerste afspraak van die dag. De kamer was goed gelegen, snel bereikbaar, een singola kamer die er nog deftig uitzag en vooral nog betaalbaar was. Maar ik was een uur te laat, ze had net bij de vorige toegezegd. Tot overmaat van ramp begon het op dat moment te stortregenen. Zoals altijd was ik goed voorbereid en had ik dus géén regenjas bij me. Vijf minuten later in de hal (ik kon onmogelijk vertrekken) kom ik dezelfde mensen terug tegen. Ze hadden het zo met me te doen dat ze me een paraplu gaven. Er bestaan toch nog goede mensen in Rome! Toen werd het zondagavond en mijn laatste bezoek/afspraak van de dag kwam eraan. Een appartementje in een goede buurt, een vriendelijke jongeman aan te lijn en een betaalbare prijs. Ik had goede hoop – opnieuw. Een kwartiertje gezellig gekletst met de bewoners en twee uur later hoorde ik het goede nieuws. Ik had mijn nieuwe stek gevonden.
Slotsom: een kamer in een gezellige buurt (weliswaar een gedeelde kamer), drie toffe kerels als kotgenoten (mijn toekomstige vrouwelijke roommate is nog niet van de partij) en niet al te ver van het centrum. Voor wie een kaartje wil sturen: Largo Pannonia 1, 00183 Roma.
De jongste knaap van de bende is Alberto, student economie. Zijn broer Alessandro studeert letteren en theater. De derde Luka is geen echt familielid maar zou er eigenlijk perfect voor kunnen doorgaan, jeugdvriend van de eerste graad. Vandaag hoorde ik dat misschien de zus van de twee broers ons hier zou komen vergezellen. Dan is het plaatje compleet. Zoals de Italiaanse cultuur het voorschrijft, gedragen ze zich allemaal als ware gentlemans en voel ik me bijna als een principessa. De tweede avond werd ik zelfs al meegevraagd naar een theatervoorstelling van de academia van Rome. Het bleek een klein theaterfestivalletje te zijn dat fungeert als experimenteel platform waar acteurs in spe hun eigen geschreven stukken kunnen brengen. De eerste korte voorstelling stelde niet veel voor, maar de tweede daarentegen had heel wat meer te bieden. Een meisje en een jongen speelden een op het eerste zicht heel evidente situatie. Man en vrouw in de keuken na een werkdag, duidelijk in de sleur van hun relatie. De eerste vijf minuten lijken heel herkenbaar. “Hoe was je dag?”, “Wat heb je gedaan?”. Maar dan begint het. Hun affaires met hun minnaars, subtiel en geraffineerd. Aftastend, zoekend, zich verzetten, willen maar toch niet durven om uiteindelijk toch te zwichten. Vooral het meisje had heel wat acteertalent in haar. Natuurlijk is er veel aan mij voorbijgegaan omdat ik het Italiaans nog niet beheers, maar wanneer het spreektempo wat lager lag, kon ik toch wat oppikken.
Na deze drie dagen voel ik me toch al een beetje thuis hier. Ik heb al mijn eerste inkopen gedaan in de dichtstbijzijnde supermarkt, ik weet al de bus en metro van buiten om bij mijn faculteit te komen en ik heb al een Italiaanse studentenkaart.
Ciao en dank voor alle leuke berichtjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten