donderdag 2 september 2010

De trein, altijd een beetje reizen


De trein, altijd een beetje reizen

Mijn vertrek maandag was typerend voor al mijn reizen met de trein. Eenmaal aangekomen in Brussel bleek dat de thalys richting Parijs al 35 minuten vertraging had. Het bleken er 60 te worden. Gelukkig was ik op dat moment nog vergezeld door een lieftallige mamapa, die waarschijnlijk toch een beetje gelukkig waren om die vertraging. Treinen hebben nu eenmaal de eigenschap niet te wachten op passagiers, dus mijn nachttrein met bestemming Firenze was al richting bestemming vertrokken. Na het aanspreken van 4 verschillende conducteurs van de eerst volgende nachttrein, die me telkens doorverwezen naar een andere chef met het excuus ‘ik weet van niets’, ben ik toch op de trein gestapt en hebben ze me een plaats aangeboden. Met nog een kleine verplichte overstap in Milaan toch op mijn voorgesteld doel geraakt.

De jeugdherberg vond ik met mijn ogen dicht en werd ik met open armen ontvangen. Met maar een kleine twee dagen op het programma had ik geen andere keus dan de voeten onder mijn lijf te lopen om alles toch een keer gezien te hebben, al is het dan alleen maar van de buitenkant. Graag maakte ik de tweede dag toch een kleine uitzondering voor de Dome van Firenze, hoe kan het ook anders als architecte in spe? Het meesterschap van Brunelleschi moest ik aanschouwen. Maar wat hoorde ik toen ik die koepel van beneden stond te aanschouwen? Jawel … een Hollandse gids die vertelde hoe de arrogantie van onze bouwer hem de opdracht bezorgde want geen andere ingenieur was in staat de klus te klaren.

In de late namiddag treinde ik, in het gezelschap van een zeer sympathieke Zuid-Afrikaanse dame met liefde voor fotografie en reizen, naar mijn iets langere verblijfplaats in Sienna. Mits de hulp van Google maps wist ik waar ik die kon vinden, maar zonder rekening te houden echter met het grillige decor van dit middeleeuws stadje. Tot mijn scha en schande moet ik toegeven dat de enige oplossing die me reste om daar te raken een taxi was, bussen rijden nu eenmaal maar tot in het centrum van de stad en ik moest volledig aan de andere kant zijn. Met een glimlach kwam ik boven op de kamer, de uitdrukking “A room with a view” is hier van toepassing. Mijn roomie, of hoe wordt dat ook genoemd, is een Turkse meid, studente industrieel ontwerp. Ondanks het schitterende uitzicht en omgeving, is het nog even wennen om alles te delen in een erg kleine kamer waar er bovendien maar één sleutel van is.

Vandaag was de eerste meeting van de Italiaanse les, meer dan administratieve regelingen en een test was er niet. We waren toch wel met een goeie 200 man, schat ik. Het is een goede zaak dat iedereen volgens eigen niveau wordt ingedeeld. Morgen weet ik hoe goed of slecht het gesteld is met mijn Italiaans. Voor de rest staat er dit weekend een bezoek aan Rome op het programma met de zoektocht naar een kamer. Gelukkig heb ik al een vriendelijke couchsurfer gevonden die me een dak boven het hoofd aanbiedt.

Arrividerci

1 opmerking:

  1. Grappig te zien dat je nog altijd overal op je pootjes terecht komt zonder overdreven stress.

    Groetjes

    JL

    BeantwoordenVerwijderen